Een verhalenbundel over moederschap die ondertussen uitgroeide tot een verzameling teksten die flirt met de ouderhaat. Aristoteles meent dat een goed mens zijn ouders liefheeft. Vandaag breken we meer en meer met de denkbeelden en de gewoontes van de generatie die ons heeft opgevoed. We moeten ons allen zelf uitvinden; geen levenspad ligt van bij de geboorte vast en in die zin zijn we allen bastaardkinderen. In Een Halfwit Canvas is het niet mijn bedoeling verschillende stellingen over dit thema op te luisteren met een plot — wel was deze persoonlijke worsteling een intuïtief startpunt tot het opbouwen van een wereld die zich in dit boek in vijf verhalen onthult. 

Een Halfwit Canvas is vooreerst een geëngageerd literair onderzoek naar het streven van de 21ste eeuwse mens, naar de psychische drang achter dat streven, en naar de klungeligheid van het kwaad. Het moet een boek vol subtiele kruisbestuiving worden. Iedere figuur zal de lezer aan een eerdere figuur herinneren, maar telkens moet de lezer ook die verschuiving duidelijk zijn. Dit vereist een logische opbouw en een ingenieus gebruik van chronologie en perspectiefwisseling; een compositie die de lezer toelaat graatloos de overlappende poëtische lijnen, thema’s en karakters te proeven, zonder één moment voeling te verliezen met de mysterieuze eenheid aan de grondslag van ieder verhaal, en van het totale bouwwerk.

En ondanks alle duisternis en pessimisme moet het boek vol vreugde zijn.