14/02/2025
Wanneer ik ’s avonds afwas en het repetitieve in het centrum van mijn aandacht houd, formuleert zich in een bijgedachte van een dagdroom uit een verdwaalde bijgedachte een resolutie voor het vraagstuk waar ik die dag urenlang in bevroor. Ik laat alles vallen en klem er onmiddellijk mijn vizier op vast. Op mijn vrolijke pantoffels leun ik tegen de muur van de keuken en ik timmer het idee neer in de notities van mijn smartphone. Daar bouw ik dan ’s anderendaags op voort. Alleen heeft niet elk idee tijdens zo’n uur op automatische piloot betrekking op een probleem, of op een machine reeds in opbouw. Ideeën kies je niet tegen de wildgroei. Uit hygiënische overwegingen dringen zich nieuwe structuren op.
Gedebuteerd beving mij de nood aan een overzicht. Onderstaand is een stamboom van mijn oeuvre, de nadruk op de negen romanprojecten, de dichtbundel en de film die ontstonden in de marge van Krank.
Schrijven op een wit blad gebeurt nooit. Verhoud je je niet tot wat je ziet, leest, beleeft of aangedaan wordt, dan op z’n minst tot wat je eerder schreef en voorts wil schrijven. Er is altijd dat moment waarop je een nieuwe vondst aftoetst aan wat er reeds ligt. Wit bestaat niet in de wereld. Een zuiver begin is een illusie zoals het onzinnig is te eindigen op een zuiver punt waar alles zich vlekkeloos insnoert, de horizon incluis.
In een vernesteling trek je aan een draadje, een nieuwe knobbel onthult zich; daarop vangt lustig het kauwen aan, met weer een nieuw werk als resultaat dat zich onder de trage natuur van de praktijk weer verstrengelt in het onoverzichtelijke geheel.
Het is met het schrijven zoals het met iedereen is over het algemeen: een volwassene is een kind zeeziek onder de administratie van zijn plezier. Met een groeiend wantrouwen jegens ieder ordebeginsel dat bijzaak van hoofdzaak scheidt, begint een literaire grote kuis bij de vraag naar samenspel, improvisatie en reislichtheid. Welke structuur kon ik opzetten die in plaats van de verte van de finale boodschap de diepte van de pagina dient?
