20/02/25

Misschien is een idee een gewelddadige volledigheid die in je valt, waar je in een poging het vast te leggen iedere dag verder van wegdrijft. Je wil de meerdimensionaliteit zo natuurlijk mogelijk overbrengen, maar iedere poging de afstand naar dat eerste idee te overbruggen, vergroot de afstand. Met de enkels samengeknoopt door de draad van het doolhof hop je nu een herinnering van een herinnering van het eerste idee achterna. Je praat er triomfantelijk over met anderen opdat zij hun geloof in je talent niet verliezen, maar in hun ogen lees je hun vonnis: je maakt het jezelf moeilijk, veel te moeilijk.  Af en toe vraag je hen: hoe maak ik het mij dan makkelijk? Hoe doen jullie het dan? Niemand heeft een antwoord op die evidente vraag. Geïsoleerd in je gewoonte je aandachtsveld  op te spannen, transformeer je in een monnik op sterk water. Nog steeds op jacht naar die eerste volledigheid voel je je zeeziek worden onder de administratie. Volgordes en vloeibare structuren vreten datgene naar wat ze verwijzen leeg. Je vergelijkt je talent met dat van die kantoorscanner die ooit een Picasso op zijn lichtbak ontving. Het is broodnodig het ogenblik te herbevestigen in een improvisatie. Misschien dien je het allesverterende streven naar nauwkeurigheid achterwege te laten. In een improvisatie valt het documenteren samen met de volledigheid. Misschien is het broodnodig het verstrooide en de verstrooiing te omarmen: zich te richten op de marge zoals een leerling met de pen krabt in de rand van de schoolmap. Het is overduidelijk dat je je dient te trainen in de acrobatie, zoals alle anderen, tussen diepte en overzicht. 

Geschiedenis van mijn woede // Anthologie van het enthousiasme is misschien niet mijn tweede roman, eerder is het de motor achter mijn literaire productie, die een n+1’ste roman zal publiceren.